Nie będę wyskakiwał tu z żadnymi interpretacjami tego filmu- powiem tylko, że dawno żadna pozycja nie wywołała u mnie takiego wrażenia, jakby ktoś znalazł czułe miejsce w moim umyśle i zaczął tam wiercić. Owszem, wiele rzeczy ma tu jakieś metaforyczne znaczenie- np. można powiedzieć, że wrzeszcząca istota będąca dzieckiem Henry' ego w pewnym sensie obrazuje strach przed ojcostwem, itede, itepe- ale wyszukiwanie różnorakich znaczeń wolę pozostawić sobie na kolejny seans. Jeśli już, to mógłbym powiedzieć, że życie głównego bohatera to zniekształcona wersja szarego, nudnego, doprowadzającego do szału życia w rozkładającym się świecie, jakie wielu chciałoby uniknąć, a wielu jest zmuszonych je wieść. Ten film jest dla mnie jak obraz piekła, a niektóre sceny to po prostu majstersztyk makabry, dziwaczności i surrealizmu- dziwaczny , niby to śmiech dziecka, upiorna( bo inaczej tego nie umiem nazwać) kobieta za kaloryferem... Póki co, wystawiam 9/10- chyba najbardziej "drażniący" film, jaki dotąd widziałem.